Por algo o pan  se fai sacramento e misterio: “produto da terra e do traballo…” Cerimoniosamente érguese coas mans , conságrase e compártese co viño. Pan e viño debuxan a cultura dun país. Por algo este sabio cabo do mundo, feito por magos e meigas, ten cáliz de viño e pan como escudo.Terreal cunca e solar bolo de pan: ansiado caldeiro céltico, despois Graal do Xoves Santo , teimudamente buscado por Arturo e seus cabaleiros, encarnacións de Breogán e dos seus soldados , de  venerados santos cabaleiros, quixotes na procura de paraísos perdidos ou negados neste país que moito sabe de erguer mesas, altares e misas: Santiago, San Martiño nosos. Claro que “con pan e viño xa se anda o camiño”.

Arqueoloxía de prehistóricos muiños de barco, de  pequenas “metas” e “catillas” antigas rodas de muíños de man que atopamos nos castros. Son algunhas das  pegadas do que hai dous mil anos nos contaba Estrabón: que aqueles galaicos amasaban a fariña da “faba equina”...vai saber o que se di e o que era...pra facer filloas, empanada sobre a pedra quente... Lume, festa e danza arredor da lúa. Celebradas por reis, trobeiros e princesas nos capiteis medievais do Pazo de Xelmirez.